Ոչ վաղ անցյալում երկու երեխաներիս հետ ամուսնուս թողեցի ու ծնողներիս մոտ գնացի։ Երեք տարի ես կրել եմ նվա ստացում, վի րավորանք, հո գեբանական բռ նություն։ Նա վերցնում էր հեռախոսս, տանը փակում ինձ, բռո ւնցքներով հա րվածում գլխիս, դիմանում էի, ասում, որ սա անընդունելի է, մտածում էի, որ հանուն երեխայի ուշքի կգա, բայց ոչ, ամեն ինչ միայն ավելի վատաց ավ:
Ես իմացա, որ նա թմ րանյ ութ է օգտագործում։ Ես գիտեի, որ նա չի փոխվի:Առավոտյան երեխայիս հետ պառկեցի անկողնում, կր ծքով կերակրում էի նրան: Առավոտյան արթնաց ավ ու սկսեց գ ոռալ, որ ուտելիքի փող փնտրեմ, իր աշխատավարձից դեռ ժամանակ կար։ Նա սկսեց բռո ւնցքով հարվածել ք թիս, գլխիս, լ յարդիս ու ստ ամոքսիս։ Դուստրս սկսեց լ աց լինել, նա շատ վախեց ավ, բայց նա շարունակում էր կա տաղի հ արվածել, նույնիսկ հա րվածել նրան։
Երբ նա գնաց աշխատանքի, ես արագ գնացի ծնողներիս մոտ, ամաչում էի նրանց պատմել ամեն ինչի մասին, բայց ելք չկար։ Ես հասկացա, որ նրա կողքին երեխաներս վ տանգի տակ են։ Ես հայտարարություն գրեցի ոս տիկա նությունում, բայց դեռ չեմ վերցրել իմ իրերը այն տանից, որտեղ մենք ապրում էինք։Հիմա ես խո ւճապ ունեմ։ Ես քայլում եմ ճանապարհով և վա խենում եմ բոլոր անցնող տղամարդկանցից, ա տում եմ բոլոր տղամարդկանց:
Ես չգիտեմ, թե ինչպես ապրել, ինքնագնահատականս զրո է: Արդեն մեկ շաբաթ է, ինչ ապրում եմ անմ խիթար վիճակում: Ես չեմ կարող վարժվել լռությանը, չեմ կարող հավատալ, որ վերջապես ազա տվել եմ նրանից։Ես ատո ւմ եմ ինքս ինձ, որ շուտ չեմ հեռացել: Ես շատ էի վախենում նրանից, նա սպա ռնում էր սպա նել իմ ամբողջ ընտանիքին, ծնողներիս։
Հիմա նա նույնիսկ չի զանգում, չի գրում, անհ ետացել է։ Իսկ ես վախենում եմ տանից դուրս գալ, դե պրեսիան սա րսափելի է, ես ընդհանրապես ոչինչ չեմ ուզում։Սիրելի կանայք, դուք այս ամենի միջով անցել եք։ Ես իսկապես ձեր աջակցության կարիքն ունեմ, ինչպես եք ապրել այս ամենից հետո: Ինչպես սկսել շարժվել և դուրս գալ այս վիճակից:
