Աղջիկս դարձավ 25 տարեկան։ Ծննդյան օրը նա ինձ խնդրեց, որ իր համար բնակարան գնեմ։ Վե ճն այն էր, որ նրա բոլոր ընկերուհիներն արդեն ունեին իրենց ուրույն տեղը, իսկ ինքը՝ ոչ: Ես ու ամուսինս, արդեն թոշակառու էինք։ Ճիշտ է, ամուսինս դեռ տաքսի քշելով փող է աշխատում, քանի որ մեր թոշակները շատ քիչ են: Դուստրս հաշվի չի առնում, որ մեր հնարավորությունները շատ փոքր են նոր տուն գնելու համար։
Դստերս աշխատավարձը նույնպես քիչ է։ Այսինքն՝ ապառիկ բնակարան նույնպես չենք կարող ձեռք բերել: Դուստրս մեկ փաստարկ ունի. «Բոլորն էլ ունեն, ինչու ես չունեմ»: Ես հոգեպես հոգնել եմ: Ի վերջո, ես դեմ չեմ, որ իմ դստեր կյանքը լինի նույնը, ինչ բոլորի կյանքը: Ես գիտեմ, որ սեփական բնակարանն այսօր շքեղություն չէ, այլ հրատապ կարիք:
Հատկապես, որ նա նախատեսում է շուտով ամուսնանալ։Արմենը նրան ընկերն է, նույնպես աղքատ ընտանիքից։ Նրա աշխատավարձը մի փոքր բարձր է նվազագույնից, բայց երիտասարդ ընտանիքի համար սա բավարար չէ անմիջապես բնակարան գնելու համար: Ես Նարինեյին առաջարկեցի որոշ ժամանակ ապրել մեզ հետ՝ երկու սենյականոց բնակարանում և գումար հավաքել իր սեփական բնակարանի համար։
Նարինեն շրթունքները կծկեց, քանի որ ավելի լավ կլիներ առանձին տուն վարձել, բայց դուք չի կարող այդքան շատ խնայել: Այսօր վարձակալելը թանկ է։ Ինչպես շարունակել — չգիտեմ: Եթե հանկարծ ինչ-որ բան կհայտնվի, որ ես կարող եմ անել աղջկաս օգնելու համար, ես կանեմ, կամ թող մի քիչ էլ սպասեն։ Մեկ-երկու տարուց նանց բախտն ավելի շատ
կբերի աշխատանքի հարցում, հետո նրանք կկարողանան իրենց թույլ տալ բնակարան վարձել։ Ասա ինձ, ինչ կանեիր նման իրավիճակում։ Արդյոք ծնողները պետք է անեն ամեն ինչ, որպեսզի ապահովեն իրենց երեխաներին, որ իրենց երեխաները մեծահասակների պես ապրեն իրենց անհրաժեշտ ամեն ինչով:
