10 տարեկան տղայի բանաստեղծությունը, թե ինչպես է մայրն իրեն թողել մանկատանը։
Երբ առաջին անգամ կարդացի, շատ ազդվեցի՝ շատերը երազում են երեխա ունենալու մասին, բայց չեն կարողանում ունենալ , շատերն էլ ունենում են, բայց իրենց երեխայի ճակատագիրը իրենց չի հետաքրքրում՝ չգիտեմ ինչու՞ է այդպես.Այսօր շատերը մայր կոչվելու իրավունք չունեն….
թեև նրանք մարդասպան չեն, բայց շատերը իրենց երեխաններին դատապարտում են դանդաղ մահվան՝ մանկան հոգու մահվան:
Ես քեզ կյանքում միթե՞ խանգարել եմ Ես չէի ուզում որ այսպես լիներ:
Որ օտար եմ քեզ համար ,ես դա չգիտե Մայրի՛կ ինձ ներիր որ քո սիրելին չեմԵս այնպիսին չեմ ինչպիսին կամ Առաջին իսկ վայրկյանից ատելի եԵվ այս աշխարհում ես օտար եմ։ Մայրի՛կ ես քո մեջ վատը չեմ տեսնում:
Ես անտեր եմ, բայց քեզ սիրում եմ Եվ քեզանից ես, մայրիկ չեմ հեռանումԵս քեզ հետ մեր տունն եմ ուզում։Մայրիկ դու ինձ ներիր ,որ ես ծնվել եմՄայրիկ ինձ ներիր ,որ կյանքդ խորդակել եմ Մայրիկ դու՛ բնավ մեղավոր չես Մայրիկ առանց քեզ ես հոգնել եմ ապրելուց։
