Այնպես եղավ, որ պատանեկության տարիներին ես շատ հի վանդացա, և դրանից հետո բ ժիշկներն ասացին որ այլևս երեխաներ չեմ կարող ունենալ։ Ես դեռ երեխա էի այն ժամանակ, ես շատ բան չէի հասկանում, իսկ մայրս նստում էր և ար տասվում: Հետո ես սկսեցի հանդիպել աղջիկների հետ: Ես միշտ անկեղծորեն բոլորին խոստովանել եմ, որ առո ղջական խնդիրներ ունեմ։
Ոմանց համար դա խնդիր չէր, թեև կային ինձ լքողներ։ Այնպես եղավ, որ ես սիրահարվեցի մեկ աղջկա։ Սկսեցինք հանդիպել, հետո ես նրան ամուսնության առաջարկ արեցի։ Ես չէի ուզում նրան ասել, որ մենք երբեք չենք կարողանա երեխաներ ունենալ: Ես չէի ուզում ամբողջությամբ կորցնել նրան, չպատկերացնելով իմ կյանքը առանց իմ սիրելիի: Չգիտեմ, թե դա ինչպես եղավ,
բայց հարսանիքից անմիջապես հետո կինս հայտարարեց, որ երեխայի է սպասում. <<Մենք ընդամենը մի քանի ամիս է, ինչ ամուսնացած ենք, և նա արդեն ծաղրել է ինձ>>, — մտածեցի ես և մտածեցի վր եժխնդրության ծրագիր: Ես որոշեցի չխոսել իմ հի վանդության մասին մինչև երեխայիս ծնվելը, լռել, որ գիտեմ դա վաճանությունների մասին, իսկ երբ նա ծն նդաբերի, հպարտորեն ու առանց խղճահարության լքեմ նրան
Ընկերներս ինձ ասում էին, որ երեխան կտուժի, նա մե ղավոր չէ, որ մայրը դ ավաճանել է։ Ինչ կլինի, եթե կինս որոշի հրա ժարվել երեխայից: Ես վի րավորված ու կոտրված էի, որոշեցի գնալ մինչև վերջ։ Հետո ծնվեց մեր աղջիկը: Ես գնացի ծն նդատուն, որպեսզի թողնեմ կնոջս և ասեմ այն ամենը, ինչ մտածում եմ նրա մասին։ Կինս նստեց անկողնու վրա և օրորեց հրեշտակին իր գրկում:
Աղջիկը այնքան գեղեցիկ էր, որ ես նույնիսկ անխոս մնացի, գրկեցի, համբուրեցի նրա փոքրիկ մատները, մինչ նա քաղցր քնած էր։ Ես չկարողացա հրաժարվել իմ աղջկանից, չնայած նա ուրիշից էր։ Հետո մայրս անմիջապես հայրության թեստ անցկացրեց և այնտեղ 99,9% համապատասխանություն կար: Հրաշքներ լինում են:
