Արդեն տուն էի գալիս, ժամը 12:30-1ն էր: Տեսնում եմ, մի կին՝ 5-6 տարեկան երեխայի ձեռքից բռնած, տաքսի է ման գալիս: Կանգ առա…այդ կինը հարբած էր, բացեց հետևի դուռը, երեխայի ձեռքից քաշելով՝ նրան ներս գցեց, փակեց դուռը և եկավ նստեց առջևի նստարանին:
Հարցրեցի, ուր ենք գնում:
Ասաց հասցեն և պտտվեց նայեց երեխային. տղան նվնվում էր և տնքտնքում: Մայրը սաստեց նրան, ասաց, որ լռի:
Ինձ դա դուր չեկավ, ասացի, որ երեխայի պես չի կարելի այդպես, իսկ կինն ասաց որ պարզապես երեխան կամակորություն է անում, ստում է, իբր ինչ-որ տեղը ցավում է…
Անցավ 5 րոպե:
Երեխան սկսեց ավելի ուժեղ արտասվել: Ես նայեցի տղային, և չնայած նրան, որ մութ էր, տեսա, որ երեխան սարսափելի գունատ էր…Հարցրեցի՝ ինչպես է իրեն զգում, նա ոչինչ չպատասխանեց:
Միացրեցի լույսը և տեսա, որ երեխայի շուրթերը մուգ կապույտ են: Գոռացի մոր վրա, ասում եմ, նայիր, երեխան ինչ վիճակում է, իսկ նրան տարբերություն չկա:
Շատ վախեցա: Որոշեցի տղային հիվանդանոց հասցնել: Երբ այդ անամոթը հասկացավ, որ ուրիշ ճանապարհով եմ գնում, միայն այդ ժամանակ խոսեց:
Անհավատալի է, բայց նա դեմ էր հիվանդանոց գնալուն, ասում էր տանը թեյ խմի, կապաքինվի…
Բժիշկները զննեցին երեխային և շտապ տարան վիրահատության. պայթել էր տղայի կույրաղիքը: Ինձ ասացին, որ մի քանի րոպե ուշացնելու դեպքում այլևս հնարավոր չէր լինի փրկել երեխային…
