Այդ օրը ես հերթապահում էի մանկաբարձական բաժանմունքում։ Երեկոյան կողմ մի հղի կին բերեցին, նա ծանր վիճակում էր ընդունվել ծննդատուն։ Ինձ օգնության կանչեցին։ Կինը գանգատվել է որո վայնի շրջանում ցա վերից։ Նա նախկինում արդեն երկու անգամ ծննդաբ երել էր։ Ճիշտ է, կե սարյան հա տումով։ Նրա վիճակը գնալով վատանում էր: Բու ժքույրը հուզված հայտնում է, որ զարկե րակը նորմայից ցածր է՝ 90-ից 60։ Ես զննում եմ կնոջը։
Նա բո ղոքում էր որո վայնի ուժեղ ցա վից։ Երեխայի սր տի բաբախյունը բացակայում էր: Որոշեցինք անմիջապես վիր ահատել: Կանչեցի վիրա բույժին և անեսթե զիոլոգին: Բու ժքույրը հի վանդին պատրաստում էր, բուժանձնակազմը պատրաստվում էր վի րահատությանը։ Վի րաբույժը մոտեցավ ու կամացուկ հարցրեց. — Երեխային փրկելու հույս կա՞:Ես նայեցի նրա աչքերի մեջ, նա հասկացավ, որ գրեթե անհույս է: Մենք սկսեցինք վի րա հատությունը: Որո վայնի խոռոչում մոտ կես լիտր մուգ ար յուն կար։ Երեխան գունատ էր, անշարժ:
Չէի ուզում մտածել վատագույնի մասին։ Բոլորիս հայացքներն ուղղված էին կնոջը: Արդեն մտածում էինք կնոջը փրկելու մասին: Փոքրիկի անշն չացած մա րմինը հանձնեցինք բու ժքրոջը և շարունակեցինք մեր աշխատանքը: Եվ հանկարծ, անսպասելիորեն, լռությունը խզվեց մանկական լա ցով։Ես երջանիկ բժ իշկ եմ, մեզ հաջողվեց։ Վի րահա տությունը հաջող անցավ։Ամենադժ վարն ավարտվեց։Ես հանգիստ շունչ քաշեցի։Չորրորդ գիշերն էր աչք չէի փակել։ Գնացի անձնակազմի սենյակ մի փոքր հանգստանալու…
