Երեկ աշխատավայրում հոսանքն անջատել էին, և մեզ բոլորիս կեսօրին տուն թողեցին:
Շատ ուրախ գնում էի տուն, մտածում էի, թե ինչպես եմ ամբողջ օրը միայնակ հանգստանալու. որդիս մանկապարտեզում է, կինս՝ աշխատանքի:
Հանկարծ տեսնում եմ, որ կնոջս ընկերուհին, ով ուրիշ քաղաքում է ապրում, կանգնած է մեր բակում:
—Ողջույն, Անի: Ինչպե՞ս ես հայտնվել այստեղ:
—Ես Աստղիկին զգուշացրել էի, որ գալու եմ: Ուղղակի մի օր շուտ եկա, իսկ հեռախոսս կորցրել եմ: Նստած, ձեզ էի սպասում:
—Բան չկա, ես շուտ եմ եկել: Արի գնանք տուն:
Բռնեցի նրա ճամպրուկը և բացեցի դուռը: Վերելակի մոտ տեսա մեր հարևանուհուն, բարևեցի նրան: Տանը բազմոցին տեղավորեցի մեր հյուրին, նա ամբողջ գիշեր ճանապարհին էր եղել, իսկ ինքս գնացի իմ սենյակ և նստեցի համակարգչի առաջ:
Մի ժամ անց լսեցի, որ ինչ-որ մեկը փորձում է բանալիով բացել դուռը, բայց ներսից իմ բանալին էր: Բացեցի: Կինս էր: Կատաղած ցլի հայացքով: Նա առանց որևէ մի բան ասելու՝ ներս մտավ, տեսավ քնած ընկերուհուն և թեթևացած շունչ քաշեց:
Պարզվեց, որ մեր հարևանուհին զանգել էր կնոջս, ասել, որ ինչ-որ անծանոթ աղջկա եմ տուն բերել, իսկ կինս կարծել էր, որ իրեն դավաճանում եմ:
Այդ օրվանից էլ հարևաններին չեմ բարևում…
