Ամուսինս միշտ էլ լավ փող ա աշխատել, երեխեքին ամեն ինչով ապահովել ենք: Տղես էլ, աղջիկս էլ ամուսնացած են, բայց մենք շարունակում ենք օգնել փողով: Քանի դեռ մենք աշխատում էինք, մեզ ոչինչ պետք չէր, բայց տարիներն անցան, և հիմա մենք թոշակառու ենք։ Հիմա մենք նրանց օգնության կարիքն ունենք, բայց երեխաները կարծես մոռացել են մեզ, նույնիսկ չեն այցելում։ Աղջիկս չի աշխատում, երեխայի խնամքով ա զբաղվում:
Բայց մեզ մոտ զբոսնելու ժամանակ չկա։ Վերջերս ամուսինս հիվանդացավ։ Ամբողջ լուսինը պառկած էր հ իվանդանոցում։ Մենք գյուղում ենք ապրում, ամեն օր ավտոբուսով գնում էի նրա հիվանդանոց։ Չնայած այն հանգամանքին, որ տղաս մեքենա ունի, նա ոչ մի անգամ չի առաջարկել ինձ բարձրացնել: Ո՛չ տղես, ո՛չ էլ աղջիկս ամբողջ ամսվա ընթացքում չեն այցելել հորը։ Ամուսինը շատ էր անհանգստանում, որ երեխաներն իրեն չեն այցելում։ Մի անգամ խնդրեցի օգնել ինձ, այն էլ հրաժարվեցին: Ես ու ամուսինս բանկում գումար ենք խնայել, մտածում էինք, որ հետո կտանք երեխաներին։ Բայց հիմա կարծում եմ, որ այս գումարը մեզ պետք կգա։
