Սեր…խենթ ու խելառ օրեր…ինչպես մոռանալ ինչպես ջնջել ու կորցնել ամեն ինչ…ինչի համար կորցնլ սերը, հանուն ինչի:Հանուն նրա որ խառնվես կեղծավոր մարկանց ամբոխին,ինչու?որ խեղճ ու անպաշտպան արարածի պես ենթարկվես կյանքի չգրված օրենքներին…բայց ինչպես չենթարկվե՞լ մենք՝ հասարակ մահկանացուներս գերի ենք կյանքին :
Եթե չլսենք ու գլուխ չխոնարհենք մեզ կառնի իր դաժան մագիլներն ու անվերջ կտանջի,կարյունոտի ու կասի դե ապրի ուժեղ մարդ:Դրանից հետո ասեք որտեղից պիտի ուժ գտնենք, որտեղ պիտի հառաչանքի աղոթք ասենք…Եվ հետո ում ասե՞նք մենք պիտի ապրենք քարե հոգով ու սրտով,պետք է մոռանանք ամեն անկեղծ ու բարի զգացմունքները,պետք է սիրենք լոկ մեզ,մեզ եւ ուրիշ ոչ մեկի…
Գիտեք ինչու ոչ մեկից ոչինչ չպահանջելով ապրենք, հույսներս մենակ մեզ վրա…
Բայց չէ….. սիրենք, սիրենք ինչքան հնրավոր է ուժգին, նվիրվենք իքնամոռաց, լինենք երջանիկ:Երջանկությունը ակնթարթ է որը միայն սերն է տալիս:
Վերադառննք դեպի սերը…
ԼԻՆՈՒՄ ԵՆ ՄԱՐԴԻԿ , ՈՐՈՆՔ ՆՄԱՆ ԵՆ ԶՐՈՅԻ , ՆՐԱՆՑ ԱՆՀՐԱԺԵՇՏ Է , ՈՐ ԻՐԵՆՑԻՑ ԱՌԱՋ ԹՎԵՐ ԼԻՆԵՆ
Միշտ էլ կգտնվեն մարդիկ, որոնք քեզ ցավ կպատճառեն: Պետք է շարունակել հավատալ մարդկանց, ուղղակի լինել փոքր-ինչ զգույշ:
Մարդու սխալը իրեն է վերադառնում ոչ թե պատժի,այլ արցունքների տեսքով
Անմտություն է վախենալ նրանից, ինչն անխուսափելի է:
