Աշխատանքիս տեղը աամեն ինչից գոհ եմ, բացառությամբ մի բանի՝ կարիերա ստեղծելու տարբերակ չկա. Բոլոր պաշտոնները, զբաղեցնում են ընկերության սեփականատիրոջ հարազատները։ Ես ուզում եմ իմ համար հիփոթեքով բնակարան վերցնեմ, բայց իմ ներկայիս աշխատավարձով փող հավաքել չի լինում: նձ համար բնակարան վարձել. Կարկատի դեպքում ոչ մի կերպ չեմ կարող խնայել կանխավճարի համար: Հետևաբար, հենց ազատ րոպե եմ ունենում, սկսում եմ ուրիշ աշխատանք նայել: Չգիտեմ ոնց, բայց շեֆիս ականչին հասել էր, որ ուրիշ աշխատանք եմ փնտրում, ինձ կանչեց իրա կաբինետ: — Ճի՞շտ ա, որ դու այլ աշխատանք ես փնտրում: Եթե այո, ապա ինչո՞վ չի բավարարում ներկայիս աշխատանքը։
«Այո»,- անկեղծորեն խոստովանեցի ես և մանրամասն բացատրեցի արարքիս դրդապատճառները։ Ես հույս ունեի, որ շեֆն ինձ այլ աշխատանք կառաջարկի, կամ աշխատավարձս կբարձրացնի։ Իզուր հույսեր փայփայեցի: Շեֆը իմ աշխատանքը կրկնապատկեց, բայց աշխատավարձս մնաց նույնը: Ինձ ասեց. «Եթե աշխատանքի ժամին ժամանակ ունես թափուր աշխատատեղեր փնտրելու համար, ուրեմն գործդ քիչ ա: Մի ամիս հետո կանչեց մոտը ու հարցրեց. — Դու դեռ մտածու՞մ ես աշխատանքից ազատվելու մասին։ Մի փորձիր։ Ես թույլ չեմ տա, որ դու գնաս: Ես ընենց բնութագիր կտամ, որ քեզ նման աշխատող ոչ մի տեղ չեն ուզենա ունենան: Ընենց որ լավ մտածի: Ես դեռ նոր աշխատանք չեմ գտել։ Եթե ստեղից դուրս գամ, հիմա կմնամ առանց սննդի ու բնակարանի։ Հլը որ պետք ա համբերեմ:
