Վերջերս տունն էի մաքրում և նկատեցի, որ սկեսուրիս նվիրած զարդն անհե տացել է։ Չգիտեի ինչպես արձագանքել, ամբողջ տունը շուռ տվեցի, չգտա։ Երկար ժամանակ չգիտեի ինչպես ասել ամուսնուս այս մասին։ Նա նույնիսկ սկզբում չհա վատաց: Սկսեցինք հիշել, թե ով է եկել մեր տուն։ Զարդի մասին գիտեին միայն ծնողներս ու ամուսնուս ծնողները։
Սկեսուրս հաստատ իր տված նվերը հետ չէր վերցնի, մնաց մայրս: Բայց մայրս շատ զարդեր ունի, նա նման քայլի չէր գնա: Մենք երկար մտածեցինք, բայց չկարողացանք հասկանալ, թե ով կարող է գո ղացած լինել։ Մենք անմիջապես չգնացինք ոս տիկանություն։ Բնակարանը մերը չէ, վարձով ենք մնում։ Մեզ վաղ թե ուշ դուրս կհանեին այնտեղից։
Մի քանի օր անց մայրս մեզ կանչեց իր մոտ: Նա ինձ մի գեղեցիկ վզնոց նվիրեց: Ես ու ամուսինս իրար նայեցինք. -Դու, աղջիկս,հիմա տուր ինձ այդ բրոշը, ես այն կդնեմ պահարանի մեջ։ Դու չգիտես, թե ինչպես պետք է պահել զարդերը: Նման խոսքերից հետո ես իսկապես ամաչեցի. – Ես եմ վերցրել քո վզնոցը, հուսով եմ՝ նկատել ես:
Մայրս զարդերը ինձ չտվեց նա ասաց. -Հենց բնակվես քո բնակարանում, ես այն հետ կտամ։ Ամուսինս արդեն ուզում էր մորս վրա ցո ւցմունք գրել ո ստիկանությունում։ Ես կանգնեցրի նրան։ Ես չեմ հասկանում, թե ինչու էր մայրս այսպիսի բան արել, նա կարող էր զգուշացնել:
