Մի քանի տարիա ամուսնացած եմ, ամուսնուս ծնողների ու քրոջ հետ ենք մնում։ Բոլորը ինձ հետ լավ են, բայց հենց ամուսինս ու սկեսրայրս տնից դուրս են գալիս, սկեսուրս ու տալս ինձ օր ու արև չեն տալիս։ Ոնց որ եկել եմ էս տուն իրանց հրամանները կատարելու համար, մեկ մեկ ինձ իրոք նմանեցնում եմ էն մոխրոտիկի հերուսուհուն, իրանք նստում են, ոտը քցում ոտով կոֆե խմում, ինձ կարգադրություններ տալիս։
Իրոք, նենց վիրավորականա, նենց են ինձ նվաստացնում, բակյց ամուսնուս չեմ ասում, որ իրա մոր ու աղջկա հետ չկռվի, գիտեմ որ ասեմ, ինձա պաշտպանելու, դե բայց դեռ լռում եմ։ Որպեսզի դուք հասկանաք, թե ինչքան են մեր ու աղջիկ ինձ նվաստացնում, էն օրվա դեպքը պատմեմ։ Առիթի էինք հրավիրված, երկու օր շուտ էին ասել, էդ երկու օրվա մեջ մեր ու աղջիկ ամեն ինչ արեցին, որ չկարողանամ գնամ ինձ համար շոր առնեմ, վերջին օրով էլ գնացին իրանք առևտուր արեցին, ինձ ասեցին տները հավաքի։
Ես էլ սիրուն ձևորվ զանգեցի քրոջս, ասի շերերիցդ մեկը, էն ամենասիրուններից ուղարկի, հագնեմ գնամ առիթի։ Ուղարկեց, սկեսուրս ու տալս եկան, սաղ գործերը պրծել էի, զուգվել, զարդարվել իրանց էի սպասում, եկան ինձ տենց սիրուն տեսան, բերանները բաց էր մնացել։ Էլ ի՞նչ պիտի ասեին, գիտեին թե քոսոտ շորով եմ գնալու էդ առիթին, բայց ամենասիրունը ես էի։
