Այս տարի ես արդեն ապրելու եմ իմ բնակարանում։ Ես շատ ուրախ եմ: Չնայած քույրս՝ Ինան, ինձ վստահեցնում է, որ իմ մե ղքով է իր կյանքը փ չացել։ Չգիտես ինչու, քույրս հիշում էր, որ մենք քույրեր ենք միայն այն ժամանակ, երբ դա իրեն պետք էր։ Մեր ծնողները մա հացան, երբ ես ու քույրս արդեն ուսանող էինք։ Այդ ժամանակ ես համալսարանում սովորում էի երկրորդ կուրսում, իսկ Ինան արդեն հասցրել էր սովորել համալսարանում և նույնիսկ կարողացել էր լավ աշխատանքի անցնել։
Ես ու քույրս մեր ծնողներից ժառանգել ենք երկու սենյականոց բնակարան։ Բայց այս բնակարանը պատկանել է մեզ տարբեր բաժնեմասերով, քանի որ բնակարանը սեփականաշնորհվել է, երբ ես դեռ ծնված չեմ եղել, իսկ բնակարանը սեփականաշնորհվել է մեր տատիկին, հայրիկիս և քրոջս՝ Ինային։ Ինչու մայրս չի ընդգրկվել սեփականաշնորհման մեջ՝ չգիտեմ։ Ես նույնիսկ այն ժամանակ չեմ եղել:Այդ իսկ պատճառով ես այս բնակարանում շատ չնչին մասնաբաժին ստացա։
Բայց ես ու քույրս այնքան էլ չէինք մտածում այդ ուղղությամբ։ Մենք օգնում էինք միմյանց: Ի վերջո, մենք ուրիշ հարազատներ չունեինք և կարող էինք հույս դնել միայն մեզ և միմյանց վրա։Մեկուկես տարի անց Ինան ամուսնացա վ։ Ամուսնու հետ նրանք սկսեցին ապրել մեր բնակարանում։ Ես հույս ունեի, որ մենք կարող ենք ինչ-որ կերպ յոլա գնալ: Իսկ հետո քույրս հղիացա վ և որդի ունեց ավ։ Քանի որ դրանից հետո նա ծննդաբերության արձակուրդ գնաց, սկսեցին փողի հետ կապված խնդիրներ ունենալ։
Սրա պատճառով նրանք սկսեցին անընդհատ վիճել։ Ես փորձում էի հնարավորինս քիչ ժամանակ անցկացնել տանը, որպեսզի չլսեմ նրանց վ եճերը։ Ես չէի կարող օգնել քրոջս և նրա ամուսնուն: Չէ որ ես դեռ սովորում էի ու մի քիչ էլ աշխատում էի։ Ես կարող էի միայն ուտելիքի փող տալ։իսկ նրա ամուսինն ասում էր, որ ես նստել եմ իր վզին: Ես որոշեցի հեռանալ և քրոջս ասացի, որ վաճառի բնակարանն ու իմ մասնաբաժինը տա: Նա մ երժեց, ես դիմեցի դա տարան և հաղթեցի: Նա ինձ ասաց, որ այլևս քույր չունի, բայց ես միայն ուրախ եմ դրա համար:
