2 տարի առաջ սարսափելի սխալ եմ գործել և չեմ կարողանում ինձ ներել:
20 տարեկանում ունեցա առաջնեկիս՝ որդուս: Միայնակ մայր էի, երեխայիս հայրը հեռացավ, երբ իմացավ, որ հղի եմ:
Ծնողներս ասացին, որ եթե ունենամ երեխային, ապա կարող եմ իրենց մասին մոռանալ:
Իմ կյանքի ամենաբարդ շրջանն էր: Ծնվեց որդիս, մի տարի մի կերպ ապրեցի, բայց հետո հասկացա, որ այլևս ուժ չունեմ:
Հասակակիցներս գնում էին զբոսնելու և ակումբներ, իսկ ես երեխայի հետ էի օր ու գիշեր և ապրում էի կոպեկներ հաշվելով:
Պատահաբար ծանոթացա Անդրանիկի հետ, երբ գնացել էի աղբը գցելու…Շուտով նա ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց, բայց մի պայմանով.
—Ինձ ուրիշի երեխաներ պետք չեն:
Ես համաձայնեցի:
Որդուս հանձնեցի մանկատուն: Իսկ մի տարի անց ամուսնուցս աղջիկ ունեցա: Հիմա նա գրեթե 1 տարեկան է, ուզում եմ վերադարձնել որդուս մանկատնից:
Չի կարելի այսպես. մի երեխաս տանն է, ինձ հետ, սիրով շրջապատված, իսկ մյուս երեխաս մեծանում է այնտեղ…
Բայց ամուսինս կտրականապես դեմ է. իրեն օտար երեխաներ պետք չէն:
